Witam,

przed kilkoma tygodniami pytałem o wybór systemu do podłączenia
armatury w łazience. Przyznam, że najbardziej podoba mi się ten
Hepwortha. Poczytałem o nim w sieci i trochę mu się przyjrzałem.
Ogólne wrażenie robi znakomite, ale jest problem z rurami. Chciałbym
zminimalizować liczbę łączeń, korzystając gdzie tylko można
z elastyczności tych rur. Według materiałów reklamowych ich
układanie bardziej przypomina ciągnięcie węża niż rury. W praktyce
spróbowałem wygiąć testowo odcinek rury fi 16 tak, by uzyskać zakręt
o 90 stopni z minimalnym dopuszczalnym promieniem gięcia. Nie było
jak w reklamie -- to bardziej przypomina napinanie kuszy niż
gięcie "elastycznej" rury. Ręcznego wyginania rury fi 22 nawet
sobie nie wyobrażam.

Pytanie: to tak ma być? Wygiąć się da wszystko i zamontować
potem obejmami, ale czy instalacja z "wmrożonymi" naprężeniami
o takiej wartości może zostać uznana za poprawną? Bo jeśli
miałbym zamiast gięcia stosować kolana, to jaki wówczas ma sens
ten polibutylen w porównaniu z alupexem?

Ten system dalej bardzo mnie kusi ze względu na bajeczną
łatwość montażu złączek i mozliwość robienia łazienki etapami,
ale trochę mnie te rury przerażają. Z drugiej strony niemal
same pozytywne opinie Hep2O zbiera na forach...

Pozdrawiam, Piotr