W dniu 07.09.2022 o 23:08, Jarosław Sokołowski pisze:
> Ja się chyba z takim pełnym spektrum nigdy nie spotkałem. Czasem coś
> wybiórczo. Choć dokładnie nie wiem, bo nie mam skłonności ku bacznemu
> przyglądaniu się innym rodzinom.


Nie jest to częste, ale zdarza się. I fakt, nie przyglądam się aż tak
bacznie, by wiedzieć wszystko.


> Mogę tylko o sobie. No więc z tego
> wszystkiego nie mam telewizora. Od czterdziestu lat. Na fali modnego
> wówczas happeningu wystawiłem na śmietnik, i tak już zostało. Próbował
> później, odruch oglądania zanikł, ewolucyjnie się uwstecznił, więc już
> nie wróci. Nie da się. Siłą rzeczy dzieci wychowane bez telewizora.
> Mam wrażenie, że to im zrobiło dobrze, szczęśliwsze od innych były.
> No i na pewno jest zaraźliwe (może zakodowało się w sekwencji DNA),
> bo teraz w swoich domach też nie mają. Za to komputerów i ajfonów
> (umownych, bo to przecież dawno było) pod dostatkiem. Żadnych z tym
> problemów. Dziecko widzi, że tatuś ciężko pracuje, a głupie nie jest,
> więc woli się bawić, niż pchać się do klawiatury i monitora. Do czasu
> oczywiście, bo trochę starsze dzieci nie tylko się bawią. Zobaczą
> fajne narzędzie, i... no, to jeszcze nie ten etap, narzędziem też da
> się bawić, choć trochę inaczej. Ale w końcu doszło do tego, że mają
> (niektóre) zawody dające się streścić do "sterowanie światem przy
> pomocy ajfona".


Pobrzmiewa tu ojcowska duma. I słusznie.

Pamiętam, jak mi mówiono, by nie dawać dziecku soków, tylko wodę, by się
przyzwyczajało od małego. Soki oczywiście dawałam, a teraz już dorosłe
praktycznie tylko wodę pije. Podobnie telewizor zawsze w domu był,
komputer też, bez demonizowania ani w jedną, ani w drugą stronę. I
rzeczywiście z dużą dozą prawdopodobieństwa mogę powiedzieć, że córka w
przyszłości sterować światem przy pomocy ajfona nie będzie, bo zaczyna
studia medyczne, a do komputerów nigdy jej nie ciągnęło. Jakie na synu
odbije piętno smartfon, jeszcze za wcześnie prorokować.


> Teraz wróćmy do początku: przedszkolakowi ajfona dawać nie radzę,
> nawet jeśli całe ich stosy można wygrzebać za darmo ze śmietnika.


Czyli grzebać w szafkach po chochelki, śrubokręty, nożyczki - tak, ale
sięgnąć po smarkfona, którego często trzymasz w ręce to broń Panie Boże?
Nie wiem, czy to się uda. Mnie na pewno nie. Może, jeśli sam nie korzystasz.

--

Ewa

do góry

W dniu 08.09.2022 o 15:05, Mateusz Viste pisze:
> 2022-09-08 o 13:48 +0200, FEniks napisał:
>> ...albo do producentów obuwia dla biegaczy. Można im jakieś dodatkowe
>> pomysły podrzucić, chociaż wydaje się, że rozpracowali "używanie"
>> stopy do imentu
> Pozwolę sobie zauważyć, że interes producenta jest rozbieżny z
> interesem konsumenta.
>
> W interesie producentów obuwia leży, byśmy byli pokracznymi kalekami.
> W interesie producentów leków leży, byśmy byli schorowani.
> W interesie producentów samochodów leży, byśmy do warzywniaka jeździli
> trzytonowym SUVem.
>
> Klient ma odczuwać potrzebę za produktem i regularnie wracać po kolejny.


Po części coś w tym jest, ale... są przykłady na to, że producent nie
jest w stanie przekonać ludzi do czegoś, co się ludziom z jakichś
powodów nie spodoba albo nie jest dostatecznie użyteczne. Słowem -
producent musi trafić w potrzebę, nie uda mu się sztucznie tej potrzeby
wytworzyć u klienta, a w każdym razie nie na dłuższą metę. Nie sądzę, by
ludzie rzeczywiście chcieli być pokracznymi kalekami, czy schorowanymi.
Wystarczy spojrzeć na długość życia, czy choćby zdjęcia przeciętnych
osób w podobnym wieku sprzed 50 lat i teraz.

--

Ewa

do góry

W dniu 07.09.2022 o 21:56, Jarosław Sokołowski pisze:
> Pani Ewa napisała:
>
>>> Musi go marnotrawić jeszcze bardziej od nas -- w naszych chromosomach
>>> ogromna większość mateiału jest nieaktywna i niczemu nie służy.
>> A może tylko tak nam się wydaje, bo jeszcze nie odkryliśmy, do czego służy.
> Być może służy do Robienia Dobrego Wrażenia. W każdym razie wiemy,
> że się replikuje z pokolenia na pokolenie, ale potem żadnych białek
> z tego nie ma. Ludzie czasem stawiają na półkach książki autorów
> sprzed stuleci. W sumie po to samo.


Obawiam się, że gdyby nie te półki z książkami sprzed stuleci, to
żadnych nowych by nie było*. Masz rację, być może tak jest z tymi
"zbędnymi" chromosomami.

*W sumie to dość łatwo rozpoznać, które z nowych książek nie miały zbyt
dużego kontaktu z tymi ze starych półek.


--
Ewa

do góry

Pani Ewa napisała:

> Pobrzmiewa tu ojcowska duma. I słusznie.

Też tak uważam. Znaczy się odruchy mam(y) dobre.

> Pamiętam, jak mi mówiono, by nie dawać dziecku soków, tylko wodę, by
> się przyzwyczajało od małego. Soki oczywiście dawałam, a teraz już
> dorosłe praktycznie tylko wodę pije. Podobnie telewizor zawsze w domu
> był, komputer też, bez demonizowania ani w jedną, ani w drugą stronę.

To ważne: bez demonizowania. Wcześniejszy przykład babci i wnusi takim
demonizowaniem był. Starszemu pokoleniu często się wydaje, że dzieci
koniecznie trzeba przyzwyczajać od małego do tych wszystkich komputerów,
wtedy sobie lepiej w życiu poradzą. Oni sami od maleńkości nie przywykli,
a teraz nijak nauczyć się nie mogą. Nie wiedzą tego, że to co widzą
(dziecię smyrające po ekranie i nie zniechęcające się niczym), to nie
objaw genialności młodego, tylko efekt ciężkiej pracy wielu ludzi, którzy
całymi latami kombinowali, by całkiem nieprzygotowana istota mogła sobie
poradzić (z dziećmi i kotami jest łatwiej, z dziadkami gorzej, ale to
głównie dlatego, że trzeba ich najpierw wołami przed ekran zaciągnąć).

> I rzeczywiście z dużą dozą prawdopodobieństwa mogę powiedzieć, że córka
> w przyszłości sterować światem przy pomocy ajfona nie będzie, bo zaczyna
> studia medyczne, a do komputerów nigdy jej nie ciągnęło. Jakie na synu
> odbije piętno smartfon, jeszcze za wcześnie prorokować.

Udzielał się kiedyś tutaj (to znaczy w Usenecie) jeden taki, co skończył
medycynę, nawet chyba miał jakąś specjalizację. Nagle mu się odmieniło,
wylądował w IT.

>> Teraz wróćmy do początku: przedszkolakowi ajfona dawać nie radzę,
>> nawet jeśli całe ich stosy można wygrzebać za darmo ze śmietnika.
> Czyli grzebać w szafkach po chochelki, śrubokręty, nożyczki - tak, ale
> sięgnąć po smarkfona, którego często trzymasz w ręce to broń Panie Boże?

Sięgnąć? Ja pisałem o dawaniu.

> Nie wiem, czy to się uda. Mnie na pewno nie. Może, jeśli sam nie korzystasz.

Oczywiście, że korzystam. Ale swojego smartfona dziecku bym nie dał do
ręki. Źle coś naciśnie, świat skieruje w złym kierunku -- i nieszczęście
gotowe!

--
Jarek

do góry

Pani Ewa napisała:

[...o butach...]
>> Klient ma odczuwać potrzebę za produktem i regularnie wracać po kolejny.
>
> Po części coś w tym jest, ale... są przykłady na to, że producent nie
> jest w stanie przekonać ludzi do czegoś, co się ludziom z jakichś
> powodów nie spodoba albo nie jest dostatecznie użyteczne. Słowem -
> producent musi trafić w potrzebę, nie uda mu się sztucznie tej potrzeby
> wytworzyć u klienta, a w każdym razie nie na dłuższą metę. Nie sądzę, by
> ludzie rzeczywiście chcieli być pokracznymi kalekami, czy schorowanymi.
> Wystarczy spojrzeć na długość życia, czy choćby zdjęcia przeciętnych
> osób w podobnym wieku sprzed 50 lat i teraz.

Dziwna ta dyskusja. Owszem, producenci mocno główkują nad tym, żeby
wymyślić coś nowego, coś co ludzie zapragną mieć, zaczną to regularnie
kupować, pomnżając tym majątek producenta-wynalazcy. I wcale nie mam
pewności, że w każdym przypadku już wcześniej mieli potrzebę, tylko
nieuświuadomioną. Ale buty?! Toż potrzebę ich posiadania ludzie
odczuwali już w neolicie! Z drugiej strony należy zauważyć fakt, że
przez długie stulecia buty były bardzo marne. Jeszcze bodaj w XVII
wieku nie było lewych i prawych. Ani to wygodne, ani dla zdrowia stopy
dobre. Ze współczesnym obuwiem, zwłaszcza sportowym, trudno je porównywać.

--
Jarek

do góry

Pani Ewa napisała:

>>>> Musi go marnotrawić jeszcze bardziej od nas -- w naszych chromosomach
>>>> ogromna większość mateiału jest nieaktywna i niczemu nie służy.
>>> A może tylko tak nam się wydaje, bo jeszcze nie odkryliśmy, do czego
>>> służy.
>> Być może służy do Robienia Dobrego Wrażenia. W każdym razie wiemy,
>> że się replikuje z pokolenia na pokolenie, ale potem żadnych białek
>> z tego nie ma. Ludzie czasem stawiają na półkach książki autorów
>> sprzed stuleci. W sumie po to samo.
>
> Obawiam się, że gdyby nie te półki z książkami sprzed stuleci, to
> żadnych nowych by nie było*. Masz rację, być może tak jest z tymi
> "zbędnymi" chromosomami.

Mam rację. Z tym że w przypadku chromosomów cudzysłów jest zbędny.
Gdyby chodziło o te wiekowe książki, wtedy co innego.

--
Jarek

do góry

2022-09-07 o 23:20 +0200, Jarosław Sokołowski napisał:
> Biegnący człowiek używa przede wszystkim przedniej części
> stopy. Idący zaś -- odwrotnie. Inaczej się nie da.

Się da, ale wymaga to płaskiej i cienkiej podeszwy albo jej braku, oraz
postawy przesuwającej nasz środek ciężkości nieco w przód. Kto ciekawy
wstuka w wyszukiwarce "forefoot walking". Inni pozostaną na "sięnieda".

> inne pomysły proszę kierować do Ministerstwa Głupich Kroków.

W praktyce wygląda to zupełnie niepozornie. O tak:

https://www.youtube.com/watch?v=bGST6h3yhJE&t=100s

Mateusz

do góry

Pan Mateusz Viste napisał:

>> Biegnący człowiek używa przede wszystkim przedniej części stopy.
>> Idący zaś -- odwrotnie. Inaczej się nie da.
>
> Się da, ale wymaga to płaskiej i cienkiej podeszwy albo jej braku, oraz
> postawy przesuwającej nasz środek ciężkości nieco w przód. Kto ciekawy
> wstuka w wyszukiwarce "forefoot walking". Inni pozostaną na "sięnieda".

Zawsze jestem ciekawy czegoś nowego, więc wstukałem i obejrzałem. Jednak
pozostanę przy "sięnieda", co może oznaczać dwoistość mej natury.

>> inne pomysły proszę kierować do Ministerstwa Głupich Kroków.
>
> W praktyce wygląda to zupełnie niepozornie. O tak:
>
> https://www.youtube.com/watch?v=bGST6h3yhJE&t=100s

To właśnie miałem na myśli. Są to sprawy leżące w kręgu zainteresowań
jak nie Miniesterstwa, to jakiegoś Instytutu Badawczo-Rozwojowego
Transportu Pieszego. Ten "forefoot walking" jest samo wydumaną sprawą,
jak "nodric walking" -- próba (udana) powrotu człowieka do etapu bycia
czworonogiem, ze wszystkimi tego zaletami. Ja należę do pokolenia,
które całe dzieciństwo, w szkole i w domu, chodziło i biegało wyłącznie
w kapciach o podeszwie z jakiejś dermy, skaju, czy czegoś takiego
(miękkiej skórki w wersji de luxe). A poza tym najczęściej w pepegach
czy innych trampkach o podeszwach z cieniutkiej gumy. Dopiero pod koniec
podstawówki przemysł uspołeczniony opanował produkcję profilowanej
podeszwy, i obuwie w nioą zaopatrzone, nazwane "juniorkami", ministerstwo
zaleciło wszystkim uczniom ku zdrowotności. I co? Ano nic. Nauczyliśmy
się wszyscy chodzić w sposób przypisany gatunkowi ludzkiemu, a nie
w sposób wydumany. Z tym że muszę zaznaczyć, że ja w wieku około roku
uczyłem się chodzić samodzielnie, bez pomocy youtuba. Teraz może jest
inaczej, ale za tym nie nadążam.

--
Jarek

do góry