>
> >> > Jest to wazne i musisz pozyczyc niwelator lub
> >> > weza. Zwykla waserwaga daje duze bledy.
> >>
> >> Eeeeeeee... nie zebym sie czepial, ale co to jest 'zwykla waserwaga',
> >> jak duze (i czemu) daje bledy, oraz czym rozni sie 'zwykla waserwaga'
> >> od 'weza' ?
> >
> > Eeee czepiasz sie.
> > Zwykla poziomnica ma zwykle mala w porownaniu do weza dlugosc;
>
> eee... rozumiem. Dla mnie poziomica to poziomica, a waserwaga
> to dluuuuuuuga rura wypelniona woda.
> Nieporozumienie slowne.
>
Nie tyle nieporozumienie co brak stazu w budownictwie bo nie spotkalem
fachowca, ktoryby tego nie wiedzial:)
Wiec dla scislosci skoro to lubisz, pare zdan na ten temat. Otoz wasserwaga
zanim stala sie waserwaga byla najpierw elementem wagi do wazenia, takiej
szalkowej, w ktorej ona pelnila role wskazowki i zapewne stad wziela sie jej
nazwa.
Potem ktos, zapewne jakis inny Niemaszek lub Szwajcar wpadl na pomysl aby te
rurka napelniona woda z banka powietrza wykorzystac jako libelle czy
poziomnice, ale nazwa zostala.
Te wszystkie optyczne niwelatory robili Szwajcarzy znani z precyzji i
pracowitosci. Otoz taka precyzyjna libelka kosztowala majatek. A "jeometra",
ktory mial mosiezny teodolit, chodzil z nim dumny jak paw, szczegolnie
wowczas, gdy mial dluga lunete.
Wyobraz sobie, ze robiono ja z kawalka rurki (ze specjalnego szkla)
szlifowanej po wewnetrznej stronie na lekko, pod wlasnym ciezarem wygietym
drucie stalowym, proszkiem diamentowym, recznie przez miesiac, na polysk, tak,
ze ta wewnetrzna powierzchnia rurki uzyskiwala niewidoczny ale beczkowaty
ksztalt. Dlatego jak gdzies na strychu czy komisie znajdziesz staary
niwelator, teodolit czy inny tachometr to do niego z szaconkiem.
Teraz odnosnie tego nazewnictwa to ja mialem to szczescie, ze z waserwaga
spotkalem sie w bardzo ciekawych okolicznosciach bedac uczniem chyba drugiej
klasy szkoly podstwowej.
Otoz szkola, do ktorej chodzilem nieco oberwala w czasie wojny; na w murze
sciany szczytowej byla dziura po pocisku artyleryjskim, ktora zalatano
dechami. W koncu po latach przyjechali panowie murarze coby ja zamurowac i
pamietam na duzej przerwie zamiast biegac i wrzeszczec stalem i z zapartym
tchem obserwowalam ich prace bo to i wysoko bylo i ciekawie bo sie czlowiek
czegos pozytecznego mogl nauczyc. Wiec lataly tam rozne "niezrozumiale" dla
nas slowa, na ktore zareagowala pani pilnujaca gawiedzi. Akurat chyba majster
sie jej napatoczyli i ona normalnie do niego z buzia; prosze pana niech pan
uwaza, tu sa dzieci a wy uzywacie slow niemieckich. Zapewne chodzilo jej o te
waserwagi sztmajzy czy inne majzle bo to byla pani od polskiego. Murarz
przyrzekl poprawe i juz na lekcji moglismy uslyszec dialogi typu; Franek, qrfa
twoja mac nie opirtalaj sie tylko podaj libelke (czy butelke?), juz nie
pamietam...
W sumie ja tez jestem przeciwnikiem roznych makaronizmow ale "nec herkules
contra plures". Jezyk sie zmienia, kazdy chce zablysnac, czesto brak wiedzy
nadrabiajac znajomoscia slow, ktorych znaczenia niekiedy sam nie rozumie.
Te wszystkie human resources, merczendajzery, brand menedżery, pijary,
leasingi, dealery. To jest normalny językowy kolonializm i mozna probowac z
tym walczyc, ale niestety raczej trzeba polubic.
Aha, dla scislosci libelka nie jest wypelniona woda lecz zabarwionym
szpirytusem.
Pzdr.
Tornad

--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl