Pani Ewa napisała:

>> A hortensję też mam taką samą.
>
> Ta hortensja to chyba najwdzięczniejsza roślina w moim ogrodzie.

Proponowałem kiedyś wyhodowanie smaczliwki z pestki.

> Prawie nic przy niej nie robię, rośnie w najlepsze i cieszy oko,
> a teraz na początku kwitnienia to nawet pachnie oszałamiająco.
> Na wiosnę tylko obrywam jej suche kwiaty. Podobno należy przycinać
> mocniej, żeby zagęścić. Moja rośnie bardziej w górę, już prawie
> 3 metry wysokości ma i ze 2 metry średnicy kwitnącej korony.
> A Ty jak swoją pielęgnujesz?

Życie w mim ogrodzie to nieustająca międzygatunkowa walka o przetrwanie.
Rywalizować trzeba o wilgoć, a przede wszyskkim o dostęp do słonecznych
promieni. I pewnie jeszcze o wiele innych ważnych rzeczy, o których nic
nie wiemy, gdy nie jesteśmy roślinami. Nie przyglądam się biernie tym
zmaganiom, ale wciąż je podsycam. Każdej wiosny wsypuję w ziemię ziarenka
z torebek, na których wydrukowane są różnobarwne kwiaty. Nie ufam tym
obrazkom, nie planuję, nie wyobrażam sobie, że latem wyrośnie mi dokładnie
coś takiego jak na zdjęciu. W jedno miejsce wkładam do ziemi nasionka
z różnych torebek, ufając, że między soba ustalą, kto bardziej na ten
kawałek przestrzeni sobie zasłużył. Tak rónież jest z cebulkami, które
jesienią (zima to też w zasadzie jesień, tylko mocno późna) upycham
gdzie się tylko da, w każde miejsce wyglądające na nieopanowane przez
pozostałą florę. A w tym okresie roku wiele miejsc tak wygląda.
Przeważnie zapominam zaraz o tym, przez co niespodziewana radość
z wiosennych kwiatów staje się jeszcze większa. Czasem też najdzie
mnie ochota na zasadzenia jakiegoś gotowego badyla, kupionego w doniczce.

Tak też było z tą hortensją. Kilka lat temu wsadziłem ją jesienią wraz
z innymi hortensjami, co to każda miała zakwitnąć w innym, intensywnym
kolorze. Te inne zdaje się pierwszej zimy nie przetrwały, a leta na
wiosnę wypuściła liście. Potem następne. I na ten rok to w zasadzie
wszystko. Pomyślałem sobie, że zakwitnie w roku kolejnym. A ona kolejnej
wiosny zrobiła sobie mały pęczek zielonego, z czym trwała przez wiosnę
i część lata. Potem i to uschło. Wyrwałem więc ją z korzeniami, i tak
jak w Piśmie stoi, rzuciłem precz gdzieś na ogródkowe rozstajne drogi.
Leżał ten smutny korzonek przez całą zimę, a gdy zrobiło się cieplej,
pokrył się maleńkimi zielonymi pączuszkami. Skoro tak, pomyślam, to
ja cię w ziemię do doniczki włożę, zobaczymy co będzie. A było tak, że
zielonego dalej robił niewiele, za to okrył się białym kwieciem. To było
w zeszłym roku. Tej wiosny przekwaterowałem ją z doniczki wprost do ziemi,
pod bzem, koło kocimiętki. Kwitnie teraz maleństwo dalej, choć wclae od
sąsiedniego ziela wyższe nie jest.

Czy to jest pielęgnacja? Nie wiem. Może. Dość, że przez te lata polubilismy
się. Chyba z wzajemnością.

--
Jarek

do góry

W dniu 12.08.2021 o 16:24, Jarosław Sokołowski pisze:
>
> Tak też było z tą hortensją. Kilka lat temu wsadziłem ją jesienią wraz
> z innymi hortensjami, co to każda miała zakwitnąć w innym, intensywnym
> kolorze. Te inne zdaje się pierwszej zimy nie przetrwały, a leta na
> wiosnę wypuściła liście. Potem następne. I na ten rok to w zasadzie
> wszystko. Pomyślałem sobie, że zakwitnie w roku kolejnym. A ona kolejnej
> wiosny zrobiła sobie mały pęczek zielonego, z czym trwała przez wiosnę
> i część lata. Potem i to uschło. Wyrwałem więc ją z korzeniami, i tak
> jak w Piśmie stoi, rzuciłem precz gdzieś na ogródkowe rozstajne drogi.
> Leżał ten smutny korzonek przez całą zimę, a gdy zrobiło się cieplej,
> pokrył się maleńkimi zielonymi pączuszkami. Skoro tak, pomyślam, to
> ja cię w ziemię do doniczki włożę, zobaczymy co będzie. A było tak, że
> zielonego dalej robił niewiele, za to okrył się białym kwieciem. To było
> w zeszłym roku. Tej wiosny przekwaterowałem ją z doniczki wprost do ziemi,
> pod bzem, koło kocimiętki. Kwitnie teraz maleństwo dalej, choć wclae od
> sąsiedniego ziela wyższe nie jest.


Widzę, że mamy podobne podejście do ogródka. Tyle że ja jestem może
jeszcze mniej systematyczna z tym wysiewaniem i sadzeniem. No i mam z
tego tytułu czasem wyrzuty sumienia. Też zdarza mi się zapominać, co i
gdzie ma wyrosnąć i się potem dziwię, skąd to się wzięło i jak to się w
ogóle nazywa. Mam też podobną historię do tej Twojej z hortensją. W
drugim czy trzecim roku po posadzeniu wyrwałam na wiosnę azalię, bo
wydała mi się zupełnie przemarznięta i nierokująca, liście miała
poczerniałe i jakieś takie poskręcane. Wyrzuciłam ją na nieużytek pod
płotem. Po jakichś dwóch tygodniach zauważyłam tam pięknie wyróżniającą
się na tle suchych traw czerwień. Okazało się, że to moja wyrwana z
korzeniami azalia właśnie sobie w najlepsze zakwitła. Wzięłam ją więc z
powrotem do ogródka, wsadziłam na zaszczytne miejsce pod wyżej
wymienioną hortensją i odtąd wybaczam jej nawet najgorszy wiosenny image.


--

Ewa

do góry

Pani Ewa napisała:

> Widzę, że mamy podobne podejście do ogródka. Tyle że ja jestem może
> jeszcze mniej systematyczna z tym wysiewaniem i sadzeniem. No i mam
> z tego tytułu czasem wyrzuty sumienia.

Ja podchodzę systematycznie. Myślę, że od tego mojego podchodzenia
mógłby się nawet jaki perszeron utuczyć. Powodów do wyrzutów sumienia
nie mam zatem.

> Też zdarza mi się zapominać, co i gdzie ma wyrosnąć i się potem dziwię,
> skąd to się wzięło i jak to się w ogóle nazywa.

Najlepiej w ogóle nie zakładać, co ma wyrosnąć. Bywa, że co roku w to
samo miejsce wysiewam taką samą miksturę nasion. A jednak za każdym
razem zwycięża co innego. Bo każdy rok jest inny. Bardzo to pouczające
doświadczenie. Dające też nadzieję.

> Mam też podobną historię do tej Twojej z hortensją. W drugim czy trzecim
> roku po posadzeniu wyrwałam na wiosnę azalię, bo wydała mi się zupełnie
> przemarznięta i nierokująca, liście miała poczerniałe i jakieś takie
> poskręcane. Wyrzuciłam ją na nieużytek pod płotem. Po jakichś dwóch
> tygodniach zauważyłam tam pięknie wyróżniającą się na tle suchych traw
> czerwień. Okazało się, że to moja wyrwana z korzeniami azalia właśnie
> sobie w najlepsze zakwitła. Wzięłam ją więc z powrotem do ogródka,
> wsadziłam na zaszczytne miejsce pod wyżej wymienioną hortensją i odtąd
> wybaczam jej nawet najgorszy wiosenny image.

Mamy nawet specjalne miejsce koło śmietnika, gdzie wyrzucamy pozostałości
po roślinach doniczkowych. Wiele z nich dopiero tam nabiera nowych chęci
do życia. Azalie też się trafiają.

Jarek

--
Rzekł więc do ogrodnika: Oto już trzy lata, odkąd przychodzę i szukam owocu na
tym drzewie figowym, a nie znajduję. Wytnij je: po co jeszcze ziemię wyjaławia?
Lecz on mu odpowiedział: Panie, jeszcze na ten rok je pozostaw; ja okopię je
i obłożę nawozem; może wyda owoc. A jeśli nie, w przyszłości możesz je wyciąć.

do góry