Pani Ewa napisała:

>> A hortensję też mam taką samą.
>
> Ta hortensja to chyba najwdzięczniejsza roślina w moim ogrodzie.

Proponowałem kiedyś wyhodowanie smaczliwki z pestki.

> Prawie nic przy niej nie robię, rośnie w najlepsze i cieszy oko,
> a teraz na początku kwitnienia to nawet pachnie oszałamiająco.
> Na wiosnę tylko obrywam jej suche kwiaty. Podobno należy przycinać
> mocniej, żeby zagęścić. Moja rośnie bardziej w górę, już prawie
> 3 metry wysokości ma i ze 2 metry średnicy kwitnącej korony.
> A Ty jak swoją pielęgnujesz?

Życie w mim ogrodzie to nieustająca międzygatunkowa walka o przetrwanie.
Rywalizować trzeba o wilgoć, a przede wszyskkim o dostęp do słonecznych
promieni. I pewnie jeszcze o wiele innych ważnych rzeczy, o których nic
nie wiemy, gdy nie jesteśmy roślinami. Nie przyglądam się biernie tym
zmaganiom, ale wciąż je podsycam. Każdej wiosny wsypuję w ziemię ziarenka
z torebek, na których wydrukowane są różnobarwne kwiaty. Nie ufam tym
obrazkom, nie planuję, nie wyobrażam sobie, że latem wyrośnie mi dokładnie
coś takiego jak na zdjęciu. W jedno miejsce wkładam do ziemi nasionka
z różnych torebek, ufając, że między soba ustalą, kto bardziej na ten
kawałek przestrzeni sobie zasłużył. Tak rónież jest z cebulkami, które
jesienią (zima to też w zasadzie jesień, tylko mocno późna) upycham
gdzie się tylko da, w każde miejsce wyglądające na nieopanowane przez
pozostałą florę. A w tym okresie roku wiele miejsc tak wygląda.
Przeważnie zapominam zaraz o tym, przez co niespodziewana radość
z wiosennych kwiatów staje się jeszcze większa. Czasem też najdzie
mnie ochota na zasadzenia jakiegoś gotowego badyla, kupionego w doniczce.

Tak też było z tą hortensją. Kilka lat temu wsadziłem ją jesienią wraz
z innymi hortensjami, co to każda miała zakwitnąć w innym, intensywnym
kolorze. Te inne zdaje się pierwszej zimy nie przetrwały, a leta na
wiosnę wypuściła liście. Potem następne. I na ten rok to w zasadzie
wszystko. Pomyślałem sobie, że zakwitnie w roku kolejnym. A ona kolejnej
wiosny zrobiła sobie mały pęczek zielonego, z czym trwała przez wiosnę
i część lata. Potem i to uschło. Wyrwałem więc ją z korzeniami, i tak
jak w Piśmie stoi, rzuciłem precz gdzieś na ogródkowe rozstajne drogi.
Leżał ten smutny korzonek przez całą zimę, a gdy zrobiło się cieplej,
pokrył się maleńkimi zielonymi pączuszkami. Skoro tak, pomyślam, to
ja cię w ziemię do doniczki włożę, zobaczymy co będzie. A było tak, że
zielonego dalej robił niewiele, za to okrył się białym kwieciem. To było
w zeszłym roku. Tej wiosny przekwaterowałem ją z doniczki wprost do ziemi,
pod bzem, koło kocimiętki. Kwitnie teraz maleństwo dalej, choć wclae od
sąsiedniego ziela wyższe nie jest.

Czy to jest pielęgnacja? Nie wiem. Może. Dość, że przez te lata polubilismy
się. Chyba z wzajemnością.

--
Jarek