W dniu 2015-06-03 o 20:42, Budyń pisze:
>> W dniu 2015-06-02 o 20:48, ikka pisze:
>>> "widzę ją jako decyzję nierozłączną z wolnością osobistą matki.
>>> Dopóki płód nie może przeżyć poza jej ciałem, to do niej należy
>>> odpowiedzialność moralna
>
> zgoda
>
>> i decyzja o jego
>>> przyszłości.
>
> a tu nie zgoda - to przyjęte, niczym nie uzasadnione, założenie. To
> osobny czlowiek i ma takie samo prawo do zycia jak jego matka. A ze


Nie takie samo. Wyjątki można mnożyć, tylko po co? Przerobimy wyliczankę
o zgwałconych dziewczynkach, jedenastoletnich matkach, matkach
umierających przy porodzie, chazanie, fanatykach i tak dalej?
Wszyscy o tym chyba już słyszeli.

Teoria jest fajna, ale nie wiem, który z panów potrafiłby kochać nie
swoje dziecko, dziecko zgwałconej żony, jak swoje własne.
Ciekawe, ilu panów bez zaproponowałoby swojej żonie, aby takie dziecko
oddała.
I to jest różnica między teorią a praktyką, jak powiedział Komorowski.
I miał rację jak cholera.



> jest zależny od rodzica? A gdy stary człowiek przykuty do łóżka jest
> zależny od dziecka czy nabiera ono prawa do zabicia go?
>
> Człowiek,
>>> osoba ludzka, nie może być nigdy środkiem, by uratować kogoś
>>> innego."
>
> Tym sie konczą jezykowe odwrocenie znaczen: uratowac=nie zabic. Tak
> to nie dziala.
>

Cóż, uważasz, że zapłodniona kobieta traci wolność osobistą (można ją
zmusić aby oddała swoje ciało dziecku bez względu na okoliczności).
Równocześnie (domyślam się)
zgadzasz się z twierdzeniem, że mężczyzna tej wolności nie traci (nie
można go zmusić, aby nie zabił swojego syna nie oddając mu kawałka
swojego ciała).

Jesteś (przypuszczam) mężczyzną i możesz sobie teoretyzować do woli, ty
nigdy w ciąży nie będziesz. Jakie to bezpieczne mieć swoje zdanie na
temat, który ciebie nigdy osobiście dotyczyć nie będzie, jakie wygodne i
jak bardzo podbudowuje ego. :)



--
"widzę ją jako decyzję nierozłączną z wolnością osobistą
matki. Dopóki płód nie może przeżyć poza jej ciałem, to do
niej należy odpowiedzialność moralna i decyzja o jego
przyszłości. Ilustruję to przykładem ojca, którego syn
potrzebuje przeszczepu nerki. Ojciec może być dawcą i to
jest moralnie słuszne. A co, jeśli nie chce? Zmusimy go?
Kościół mówi: nie. Moje pytanie brzmi: dlaczego w tym
wypadku szanujemy jego wolę i decyzję dotyczącą własnego
ciała, a w przypadku kobiety w ciąży - nie? Człowiek,
osoba ludzka, nie może być nigdy środkiem, by uratować
kogoś innego."
Teresa Forcades