On Tue, 25 Sep 2018 22:13:30 +0200, Jarosław Sokołowski wrote:
> Indeksowanie na podstawie histogramu, to jednak zupełnie co innego niż
> ślepe podzielenie całej gradacji na 4 albo 16 równomiernie temperowanych
> półcieni.

Ja korzystam ze stałych palet 4- albo 16- tonowych. Wbrew intuicji, takie
podejście zapewnia (u mnie) lepsze wyniki niż pozwolenie mądremu
algorytmowi na dobranie samemu tonowej palety. W przypadku niektórych
dokumentów taki algorytm próbuje czasem na siłę zachować jakiś wąski
gradient, jeśli ten gradient występuje na względnie dużej powierzchni
dokumentu. Krawędzie liter mogą stać się wtedy wizualnie lekko
"postrzępione", tylko dlatego że algorytm chciał ładnie przedstawić
jakieś dwa obrazki czy loga z dokumentu. A mi zależy najbardziej na
ładnym tekście, nawet jeśli tekstu jest mniej jak grafiki. Dlatego
forsuję swoje (równomiernie rozłożone) palety.

> Zrobiłem teraz coś, czeego bym sam bez inspiracji z zewnątrz
> nigdy nie zrobił. Zaindeksowałem plik na czterech poziomach *kolorów*
> (czyli dwa bity na piksel). Granatowy wcześniej podpis stał się teraz
> czarny, ale urzędowe pieczęcie barwę nadal mają czerwoną. Gdybym nie
> wiedział, jaki kolor ma tusz w długopisie Starszy Specjalista, to bym
> się nie poznał.

Kiedy kilka(naście) lat temu testowałem różne kombinacje indeksowanie
kolorów, tonów i półcieni, moja pierwsza myśl to było właśnie budowanie
specyficznych kolorowych palet per dokument (wtedy to w ogóle bardzo
modne było - jedna paleta dla "web", inna dla worda, inna do zdjęcia z
wakacji, itd). Ta droga wydawała mi się wtedy najbardziej skuteczna,
mądra i w ogóle nowoczesna. Ale tu znów mądre algorytmy okazały się
przeszkodą dla czytelności tekstu. Przykład: zdarzało się że poszczególne
piksele na krawędziach liter nabierały lekkich kolorów (np. wokół
czarnego tekstu pojawiały się piksele ciemno-czerwone albo błękitne). A
to dlatego, że program nie miał już miejsca na zachowanie w palecie
takiej odcieni szarości która byłaby bliska oryginalnemu pikselowi, i
uznał że taki błękitny lepiej oddaje jasność oryginału niż np. ciemno-
szary.

Słowem - czasem kolorowe palety na podstawie histogramu wychodzą dobrze,
ale jednak często są wpadki. A ja lubię determinizm i gładką czcionkę, i
to udaje mi się otrzymać wyłącznie za pomocą równomiernie rozłożonych
palet tonowych (2- lub 4- bitowych, zależnie od złożoności materiału
początkowego). No i nie chcę też tracić czasu na analizę każdego
skanowanego dokumentu. Mam od lat jedną, uniwersalną procedurę i wiem że
jak zrobię skan to będzie wyglądał tak, jak tego oczekuję, i co najwyżej
mogę rzutem oka wybrać jeden z dwóch wariantów (2 bpp lub 4 bpp) do
zachowania.

Mateusz