Pan Adam Sz. napisał:

>> o racjonalności burzenia dwudziestoletniech domów,
>
> *kupionych*
[...]
> *odziedziczonych*
>
> Widzisz różnicę? :)

No właśnie nie.

> Sentyment może mieć większą wagę od chęci zamieszkania w domu
> swoich marzeń.

Nie wiem jaki sentyment można mieć do domu dopiero co niedawno
zbudowanego. Ale nie odbieram innym do tego prawa, może są takie
sytuacje.

> Czyli żeby było jasne:
>
> 1. Chcemy nowy dom - nie kupujemy (bo trzeba będzie zburzyć)
> tylko budujemy nowy. Lub kupujemy stary, burzymy i na nim
> budujemy nowy. Będzie lepiej, taniej, szybciej, bezpieczniej,
> nowocześniej, wytrzymalej.
>
> 2. Odziedziczyliśmy dom - robimy co chcemy w zależności od
> stopnia sentymentu do tego domu, jego wnętrza, układu. Jak
> komuś tata wchodził do łóżka nocami - to burzymy i budujemy
> nowy. Jak jednak ktoś miał normalne, szczęśliwe dzieciństwo
> to już tylko i wyłącznie on zna wartość sentymentalną i pewnie
> zamiast burzyć - będzie remontował, zgadzając się na to, że dom
> jest stary i będzie trzeba co rok w nim grzebać i remontować
> (jak w starym samochodzie).

A taki przypadek numer 3, że ktoś kupuje dom, który ma 20, 50, 100,
300, 500 albo więcej lat? Kupuje nie z sentymentu, tylko dlatego,
że odpowiada mu to miejsce. Miejsce jako miejsce, a nie jako punkt
na mapie geodezyjnej. A ktoś sprzedaje, bo już mu nie jest potrzebny.
Kupuje i od razu mieszka. Albo nie od razu, bo stwierdzi, że lepiej
będzie coś przerobić. Tak jak przerabiano sto lat temu, gdy ostatnio
była taka potrzeba.

Co jest niejasnego w tym przypadku? Przecież to jest zupełnie
normalny model, dominujący w miejscach, którym historia oszczędziła
takich nieszczęść, jakie przypadły nam w udziale. Jakoś nie widzę
powodów, byśmy nie mieli żyć jak reszta Europy, tylko wymyślali
sobie swoje niezbyt mądre sposoby.

Jarek

--
Widzi dom czerwony,
Nowo zbudowany,
Ludzie już mieszkają
W nieotynkowanym.