Lisciasty pisze:

>> Patrzę na to, co ma stać się ogrodem -- i tak myślę sobie, że to, czego
>> tam na początek potrzeba, to wyznaczenie jakichś ram i stałych punktów.
>
> Projekt już nam kumata osoba kończy, więc to nie jest działanie na małpę,
> choć z pozoru na takie wygląda ;)

Dobrze wygląda. Pobudza wyobraźnię.

>> Żywopłot wokół, to nie jest zły pomysł. Tu bym raz jeszcze zastanowił
>> się nad świerkiem. Pospolitym. To nie jest u nas częsta praktyka,
>> ale on naprawdę zadziwiająco dobrze zachowuje się przy gęstym sadzeniu
>> i mocnym strzyżeniu.
>
> Brzmi dobrze :] Muszę popatrzeć między te świerki.

Ich wielką zaletą jest to, że bardzo źle się między nie patrzy. Toto sadzi
się naprzemiennie w dwóch rzędach, a wtedy tworzy zwarty mur. Tylko trzeba
za wczasu ciąć, by nie schoinkowaciało.

>> Ja żem sobie ponawsadzał ile wlazło. Dziesiątki lat temu. Niskobudżetowo,
>> co wcale satysfakcji nie umniejsza.
>
> Roślinki są niskobudżetowe, ale grunt już niestety nie, przynajmniej
> w moim otoczeniu.

"Gdybymy mieli blachę cienką, to zarzucilibymy świat konserwami. Ale nie
mamy mięsa" -- ja też tak mam, że bym nasadził i nabudował, że hohoho,
tylko nie ma gdzie. A nawet jak trochę jest, to przecież zbyt mało, by
wszystkie plany zrealizować. I jak tu wybrać pierwszeństwo wśród tych
planów...

>> A teraz od tygodnia żona za mną chodzi z małą doniczką bukszpanu, co on
>> od Wielkanocy u nas w domu mieszka. Żebym go gdzieś w ogrodzie w wolne
>> miejsce wetknął. Jakoś niepoważnie to "drzewo" wygląda.
>
> Wznieś kopczyk ziemny i na jego czubku zasadź, będzie wyglądał na większy ;)

To wbrew regułom sztuki. Sadzić należy w dołku, by woda tam mogła spływać
i korzonki zasilać. A już zwłaszcza u mnie, gdzie wszystko suche jak pieprz.
Choć oczywiście zadrzewione wzgórze kusi.

Jarek

--
Śni mi się przeszkód wszystkich treść,
i źródło gdzieś zgubione w chmurach,
i wielka zalesiona góra,
i strumień -- stróż ukrytych przejść.