Użytkownik "Ghost" <g...@e...pl> napisał w wiadomości
news:hm8var$uc$1@mx1.internetia.pl...
(...)
>>
>> http://www.adamduda.pl/2010/02/10/lupki-a-lupienie-p
olski/
>
> Standard - wstyd byc w grupie zjadajacej byle wypierdy.

Wstyd ci,- no to wypad stąd, marny manipulatorze.
Jakaś moda wśród tych p.o. Polaków,-niejaki Drzewiecki też wstydzi się za
"ten dziki kraj", a poniewaz "ghost" jest duzo mniejszego kalibru, to ten
wstydzi się tylko za grupę, ale obaj pchają się dalej bezwstydnie.
;-)

Przy okazji ponownie zwracam uwagę, że w dotychczasowych postach zarówno
"ghost'a" jak i "plumpi" czy "kanu" jest zwciąż ero faktów i informacji
odnoszacych się do tematyki postu. Są tam niezmiennie WYŁACZNIE próby
osmieszenia ad personam autora postu, jak i i tych, co wspierają jego
pogląd. Widać ich uznali, ze trzeba go zwalczać
Pan każe, ghost, kanu etc musi,, a że wiedzy nie mają to gryźć nie są w
stanie, więc jedynie szczekają;-)

Przy okazji warto się zapoznać z przykładem, jak organizuje się podobne
"spontaniczne" akcje w internecie.
Opisywano to przez kilka dni w Onecie , ale już te stronę zamknieto,
Ale w sieci nic nie ginie, więc:
"7 zasad Hasbara Handbook

Hasbara jest starsza niż wojna w Libanie. Pierwszy podręcznik Hasbary był
przeznaczony dla Światowego Związku Studentów Żydowskich. Wydano go w 2002,
jednak chodziło wówczas głównie o walkę z tzw. witrynami alternatywnymi,
przeważnie lewicowymi, jeśli krytykowały politykę izraelską. Hasbara
Handbook - Promoting Israel on Campus krótko, na 130 stronach, wyjaśnia
pozytywne znaczenie propagandy i omawia jej "7 zasad", trochę jakby
niechlujną mieszaninę starych sposobów politycznej retoryki (erystyki) ze
współczesnymi metodami sprzedaży proszków do prania i szczyptą "czarnego PR".
Wszyscy to znają.

Pierwsza to name calling - próba trwałego przypisania jakiejś osobie lub
idei pozytywnego lub negatywnego symbolu czy atrybutu. Podręcznik radzi np.
nazywać wszystkie palestyńskie partie polityczne "organizacjami
terrorystycznymi", a żydowskie kolonie na terytoriach okupowanych
"społecznościami", "wsiami" lub "osiedlami". Name calling jest bardzo trudny
do skontrowania - zapewniają autorzy i przypominają, że najważniejsze w nim
jest powtarzanie dokładnie tych samych słów (np. przymiotników) w
odniesieniu do konkretnych celów.

Druga, glittering generality ("lśniący ogólnik"), polega na trwałym łączeniu
opisu działań rządu izraelskiego z pojęciami cenionymi przez audytorium (np.
"wolność", "cywilizacja", "demokracja" itd.). Podręcznik przypomina też
techniki zwalczania "błyszczącego ogólnika", gdyby stosował go przeciwnik.

Transfer, trzecia zasada, to przypisanie prestiżu jakiegoś autorytetu bądź
idei czemuś innemu (nam - jeśli jest pozytywny, przeciwnikom - jeśli
negatywny).

Na czwartym miejscu jest testimonial (świadectwo szacunku), czyli wciąganie
popularnych gwiazd czy osobistości do publicznego poparcia odpowiedniego
stanowiska. Osoba, która nas popiera, wcale nie musi popierać Izraela we
wszystkim. Jej słowa mogą służyć za testimonial, nawet jeśli są pozbawione
aktualnego kontekstu. Podręcznik radzi, by nie zadowalać się Britney Spears,
tylko szukać wśród środowisk inteligenckich. Większość sławnych osób
bardziej kłopocze się własnym wizerunkiem niż tym, co mogą zrobić dla
Palestyńczyków. Groźba zabrudzenia tego wizerunku może ich przekonać do
porzucenia kontrowersyjnych opinii politycznych.

Piąta, plain folks, to prezentowanie odpowiednich poglądów jako ogólnie
przyjętych, wychodzących prosto "z uczciwego ludu". Podręcznik radzi
jednak - z powodów etycznych - ostrożnie obchodzić się ze stosowaniem
wypowiedzi populistycznych o charakterze rasistowskim (np. "Arabowie to.").

Szósta to zwykły strach, metoda "jeśli mnie nie posłuchasz stanie się coś
strasznego". Strach jest łatwy do manipulowania w klimacie zagrożenia
terroryzmem, może być z sukcesem stosowany do wzmocnienia odpowiedniego
przekazu. Podręcznik podaje przykłady technik, które mogą rozbroić tę
metodę, jeśli jest stosowana przez przeciwnika.

Ostatnia to bandwagon, tworzenie sztucznej większości. Zwolennicy Izraela
mogą np. zamawiać sondaże opinii wśród grup przychylnych Izraelowi i
wykorzystać je dla wzmocnienia poparcia. Według podręcznika krytykom Izraela
udało się stworzyć wrażenie, że mają przewagę w Internecie - jako antidotum
radzi stosować przede wszystkim plain folks.

Dla wielu Hasbara jest przykładem profesjonalnej, dobrze skoordynowanej
akcji PR (według Guardiana w "operacji" bierze aktywny udział kilkadziesiąt
tysięcy osób). Działa inspirująco i stosuje się do zwykłych kampanii
politycznych. Dla innych to próba zniekształcenia czy sfałszowania debaty
publicznej. (...)"

p47