W dniu 2015-04-03 o 21:00, Dariusz K. Ładziak pisze:

>
> Nierdzewka, poza kilkoma gatunkami stali na noże, jest trudna w
> obróbce nie ze względu na swoją twardość, a paradoksalnie - ze względu
> na brak twardości... Podobnie jak stopy aluminium czy czysta miedź.
> Problemem w obróbce skrawaniem stali kwasowych jest tendencja do
> klejenia się materiału obrabianego do ostrza i formowanie narostów na
> ostrzach. Przy obróbce ściernej - tu zwłaszcza kwasówka przewodzi -
> znacznie skuteczniejsze niż w przypadku stali węglowych wyrywanie
> ziaren z narzędzia ściernego (choć do miękkich stopów aluminium jej
> jeszcze daleko).
>

Na trudność obróbki skrawaniem stali nierdzewnych wpływa wiele
czynników. Wysoka kowalność i ciągliwość tych stali powoduje, że w
czasie procesu skrawaniem tworzą się długie wióry, które trąc o
narzędzie wytwarzają duże ilości ciepła. Niska przewodność cieplna stali
nierdzewnych, zwłaszcza stali kwasoodpornych powoduje, że odprowadzenie
wytworzonego ciepła w trakcie skrawania jest utrudnione i mocno nagrzewa
ostrze skrawające. Przegrzanie stali nierdzewnych powoduje, że zawarte w
niej niektóre składniki stopowe wchodzą w reakcję z węglem tworząc
bardzo twarde węgliki. Te zaś utrudniają obróbkę, gdyż jako twardsze od
wszystkich stali narzędziowych, niszczą je i powodują zwiększenie tarcia.
Jednocześnie stale nierdzewne w trakcie odkształcania mechanicznego mają
duże tendencje do umacniania, powodujące zwiększenie twardości i
wytrzymałości.
Aby narzędzia nie ulegały zbyt szybkiemu zużyciu, wprowadza się do nich
składnik stopowy, którego zadaniem jest zwiększenie przewodności
termicznej, dzięki czemu wytworzone podczas skrawania ciepło, łatwiej
jest odprowadzone. Tym składnikiem, który poprawia przewodność termiczną
jest kobalt. To właśnie dzięki kobaltowi stale narzędziowe pozwalają na
skrawanie z większymi prędkościami.
Tendencja do tworzenia węglików powoduje, że spawanie stali nierdzewnych
jest utrudnione, a w przypadku niektórych gatunków wręcz niemożliwe,
zwłaszcza w warunkach amatorskich, gdyż w spoinie pojawiają się węgliki
składników stopowych. Te węgliki obniżają wytrzymałość spoin, a
zubażając lokalnie spoinę w składniki stopowe, obniżają wytrzymałość na
korozję.
Największe tendencje do tworzenia węglików mają: Chrom, Molibden,
Wolfram, Tytan.

W przemyśle jest wiele gatunków stali nierdzewnych i kwasoodpornych. W
przypadku amatora, który nie zna właściwości poszczególnych gatunków
stali oraz metod ich obróbki, występuje duże prawdopodobieństwo, że
wykonany bojler okaże się bublem, czego niektórzy z tej grupy już
zdążyli doświadczyć.

Napisałem, że stal nierdzewna/kwasoodporna jest trudna do spawania i
wymaga odpowiedniego traktowania i przygotowania oraz odpowiedniej
obróbki po spawaniu.
Pisząc o twardości, miałem na myśli trudność obróbki i twardość wtórną,
która towarzyszy takiemu procesowi, nie chcąc się wdawać w szczegóły.
Zwłaszcza, że nie jestem ekspertem od materiałoznawstwa czy technologii
obróbki. Jednak wiem wystarczająco dużo, aby móc stwierdzić jak bardzo w
błędzie jest kogutek, któremu się wydaje, że wystarczy wziąć kawałek
blachy kwasoodpornej, obrobić byle jakimi narzędziami i dać do
pospawania byle jakiemu spawaczowi.