Pani Basia napisała:

>> Nawet nie trzeba ruszać samego gniazda, czasem wystarczą im drgania.
>
> No tak, wystarczyły. Wtedy nie ruszałam samego gniazda, tylko niechcący
> poruszyłam obiektywem gałązki, wśród których było zamocowane, chciałam
> zrobić zdjęcie, bo była to wyjątkowo okazała kula.

O osich gniazdach mówią, że każde ma taką samą siłę rażenia. W tych małych
kulkach siedzą klecanki, których wprawdzie jest tam niewiele, ale żądlą
o wiele bardziej dotkliwie.

>> Moje osy napadły kiedyś pana majstra, który dokonywł jakiejś precyzyjnej
>> operacji młotkiem. Wystawiły przeciwko niemu chyba stuosią armię. Jedna
>> dziabnęła go w szyję. Tak spuchł, że trzeba było w te pędy jechać do
>> szpitala.
>
> Znam to, że tak powiem, od wewnętrznej strony, ugryzłam kiedyś
> drożdżówkę nadziewaną osą, która w rewanżu użarła mnie w język,
> szpital zaliczony na klaksonie, bo to szybko puchnie.

Podejrzewam, że przy tym przestał być tak giętki, by powiedzieć wszystko,
co pomyśli głowa. Serdecznie współczuję.

> Od czasu tamtej przygody w lecie dokładnie oglądam ciasto, zanim zjem.

Ja trzymałem zwykle na podorędziu maść atropinową. Trydno mi orzec, jak
skutecznie to pomaga. To znaczy atropina jest skuteczna, bo rozszerza
naczynia krwionośne, a jad błonkówek je zawęża, przez co się puchnie.
Ale co innego wstrzyknąć jad, a co innego posmarować. Ważne, że nie
szkodziło. A co medycy na to dają w szpitalach, tego nawet nie wiem.

> Osy lubią też gruszki i mięso, wyjadają foremne dziurki.

Zawsze mnie te gruszki zastanawiały. Ja też lubię gruszki, ale osom
chyba nie tylko o to chodzi. No i ja nie potrafię wyjadać tak foremnych
dziurek. A te ich dziury bywają wielkie, osy całe się w nich mieszczą
niczym górnik w sztolni. Gdyby to wszystko zjadły, to by chyba pękły.
Tak sobie myślę, że mogą fedrować za krzemionką, która po coś im
potrzebna, na przykład przy budowie gniazda. Ale nie wiem czy mam rację.

Kiedyś dostałem w prezencie gruszkę. To było w czasach, kiedy nie dało
się kupić nic. Człowiek się cieszył każdym drobiazgiem, zwałaszcza jak
był kolorowy i estetyczny. A ta gruszka taka była. To znaczy nie był
to drobiazg, dobre pół kilo musiała ważyć. Ale miała miły zielony
kolor, i była jakoś tak w ciekawy sposób nakrapiana. A ponadto została
ładnie podpisana -- "Gruszka Niejadka" (darczyńca to artysta, dobry
artysta). Wiem tyle, że te gruszki sprzedawał jakiś facet na ulicy.
Nabywców zachęcał słowami "bierz pan, ale tego jeść się nie da". Ta
uczciwość być moż była wyrachowana -- gdyby klient sam sie zorientował
i grzmotnął go tym w głowę, to by chyba zabił. Owoc miał bowiem twardość
kamienia. Ta gruszka potem u mnie stała długo. Nie zgniła, nie zwiędła,
nie zmiękła, raczej wciąż twardniała. Ktoś wie co to mogła być za odmiana?

Jarek

--
Daj byśmy nie byli jako te owady
Niewidzący siebie wzajem wzajem, wrodzy, obcy
Tylko pracujący, tylko zbierający
Zostaw nasze ludzkie zalety i wady
Daj byśmy nie byli jako te owady