Pan Pszemol napisał:

>>> A one się tak śledzą wzrokowo czy są łapkami złączone :-)
>>> A może jakieś ścieżki feromonów zostawiają tylko...
>>
>> Wzrok taka glizda ma dość marny. Kontakt dotykowy -- ale nie trzymają
>> się jedno drugiego jak dzieci podczas zabawy w przedszkolu. Jakiejś
>> liny poręczówki własnej roboty też chyba używają. Mają również system
>> sygnalizacyjny. Jeśli próbuje się rozdzielić korowód patykiem, to ten
>> ostatni z czołowego fragmentu poklepuje po plecach poprzednika, ten
>> klepie kolejnego, aż wiadomość dotrze do przewodnika pochodu. Wtedy
>> ten zatrzymuje marsz. Następnie ci z tylnej części dołączają do szeregu,
>> a jak już szyk jest jak się patrzy, dawany jest sygnał do wymarszu.
>
> Ty to poważnie piszesz czy jajecznicę robisz? :-)

Nie no, ja bym coś kiedyś niepoważnie tu pisał?! Wszystko to sama
prawda! Kilkanaście lat temu zachwyciłem się stadnym zachowaniem tego
zwierzaka. Więcej nas wtedy było, uczonych różnych nauk, a każdy z nas
pierwszy raz to dziwo na oczy widział. Powołaliśmy więc Interdyscyplinarne
Centrum Badań Nad Korowódką Sosnówką In Situ. Wielogodzinne eksperymenty
prowadzone za pomocą patyków i patyczków oraz innych instrumentów
badawczych dały nam wiedzę na temat behawioru gąsienicy. A jak sezon
żerowania robali się kończył, i brały się one bo przeobrażania w ćmy,
to bez owijania w bawełnę powiem, że planowaliśmy już eksperymenty na
rok następny.

Nie my jedyni tacy. Niejaki Jean-Henri Fabre, francuski humanista,
człowiek w pewien sposób mi bliski (biogram można przeczytać choćby
w Wikipedii, francuskiej, angielskiej lub polskiej -- ta kolejność
dokładności) też musiał popaść w podobny stan. Bowiem lat temu 99
napisał książkę o tytule po prostu "Processionnaire du Pin". Gdyby
ktoś był ciekaw, pozycja ta jest dostępna w sieci w tłumaczeniu na
angielski jako "The Life of the Caterpillar".

http://www.eldritchpress.org/jhf/cater.html

Ponadto samemu autorowi też sporządzono osobną stronę, w jego języku.

http://www.e-fabre.com

Jarek

--
I tylko myśli jakoś
całkiem wyciszyć się nie chcą
cóż, życie owadów społecnzych
snuć każe refleksję społeczną