Użytkownik "marko1a" <m...@l...de> napisał w wiadomości
news:hkcmm6$ii9$1@news2.ipartners.pl...

> Jeżeli tylko chcesz to rzeczowo podyskutujemy o twoim sposobie pracy
> przerywanej. Jestem gotów udowodnić że w wielu przypadkach było to nawet
> stratne rozwiązanie zarówno ekonomicznie jak i pod względem uzyskiwanych
> ilości energii.

No to przeanalizuj:

Ładujesz do możliwie najwyższej temperatury jaka jesteś w stanie osiągnąć,
po czym włączasz pompę i szybko transportujesz płyn do zasobnika, gdzie
oddaje ciepło i znów stop. Dzięki takiemu trybowi pracy po drodze glikol nie
oddaje aż tak dużej ilości ciepła do otoczenia jak w przypadku bardzo
wolnego przepływu, gdzie porcja nagrzanego glikolu musi pokonać kilka,
kilknaście czy nawet kilkadziesiąt metrów rurek otulonych tylko warstwą
pianki o skończonej wartości izolacyjności.
W przypadku stałego przepływu wartość maksymalna do jakiej nagrzeje się
glikol zrówna się z nagrzewaniem statycznego glikolu po osiągnięciu czasu
pobytu tego glikolu podobnego jak czas postoju glikolu statycznego. Różnica
jednak będzie w czasie transportu oraz w wychładzaniu tego glikolu po
drodze. W przypadku ładowania przerywanego transport będzie szybki, zatem
czas wychładzania będzie krótki. W przypadku glikolu płunącego po woli czas
ten będzie długi. Im wolniej będzie krążył glikol tym bardziej bedzie się
wychładzał.
Zatem prędkość przepływu glikolu przy powolnym krążeniu jest kompromisem
pomiędzy koniecznym czasem nagrzewania glikolu, a jego wychładzaniem.

Im mniejsza będzie temperatura glikolu w zasobniku tym mniejsza będzie
sprawność nagrzewnicy solarnej oraz niższa będzie maksymalna temperatura do
jakiej jest w stanie nagrzac się zasobnik.

Co prawda nie było wtedy sterowników, które sterowały prędkościami pompy.
Jedyna regulacja przepływu polegała na przełączaniu biegów pompy oraz
przymykaniu i otwieraniu zaworu regulacyjnego. Rotametrów też wtedy nikt nie
zakładał, bo były drogie i używało się ich tylko w przemyśle, gdzie była
kasa. Niestety regulacja biegami pompy oraz zaworem kulowym nie jest
najdokładniejsza, a takie wtedy zakładali inwestorzy i ich instalatorzy. Ja
wtedy się nie zajmowałem montażem hydrauliki, lecz tylko i wyłącznie
automatyką i elektroniką.
Jeszcze raz powtarzam, że zbierałem dane i porównywałem przy różnych trybach
pracy zarówno przy stałym maksymalnym przepływie oraz przepływie
zredukowanym zaworem kulowym i ograniczonym biegami w stosunku do pracy
przerywanej. Udało się uzyskać maksymalny wzrost temperatury CWU ok. 4-5stC
przy pracy przerywanej w stosunku do najlepszych ustawianych parametrów
przepływów przy pomocy zaworu kulowego i biegów pompy. Te parametry
uzyskiwałem w okresach niezbyt nasłonecznionych i stosunkowo zimnych porach
roku marzec, kwiecień, maj, bo w okresach letnich po prostu nadmiar słońca i
tak przerywał pracę kolektorów dość szybko ze względu na osiągnięcie
maksymalnej dopuszczalnej temperatury w CWU. Tak więc nawet nie było z czym
porównać.

Ale teraz i tak nie ma to znaczenia, choćby z prostego powodu, że znacznie
wzrosła wydajność samych kolektorów oraz spadły ceny kolektorów, także
próżniowych, dzięki czemu obecnie użytkowanie kolektorów ogranicza nam tylko
okres opadów i okres mocnego zachmurzenia, kiedy i tak nie ma co liczyć na
słońce.
O pracy przerywanej piszę tylko jako ciekowosce sprzed lat będąc świadomym,
ze obecnie nie ma ona już znaczenia, bo uzysk jest zniekomy. Gdybym miał
choć cień nadziei, ze metoda ta obecnie mogłaby przynieść wymierne korzyści
to po prostu nie dzielił bym się taką informacją publicznie, lecz starał się
zrobić na tym interes :)