Pan Dirko napisał:

>> będąc w maju w szkółce (takiej ogrodniczej, żeby wątpliwości nie było),
>> daleko łatwiej odróżnić tam różowe kwiecie od dajmy na to liliowego,
>> niż podkładkę INKARHO od podkładki innej.
>
> Hejka. Masz niewątpliwie rację. Nie mniej jednak w szkółkach,
> sklepach czy centrach ogrodniczych, dla osób bardziej rozgarniętych
> a ponadto tych, które posiadły sztukę czytania w stopniu conajmniej
> dostatecznym, rośliny ozdobne (m.in.rododendrony) wyposaża się
> w kolorowe etykiety, które zawierają podstawowe informacje.
> Przy okazji w/w rośliny zostają udostępnione daltonistom.
> Pozdrawiam znojnie Ja...cki

Wszystko można opisać słowami barwnymi i kwiecistym językiem. Daleko
bardziej to cenię od wyczynów ilustrowanej poligrafii handlowej.
Niejeden dał się temu zwieść -- naoglądał się gdzieś w peryferyjnym
centrum ogrodniczym etykietek z kolorowymi kwiatami, już oczami wyobraźni
widział je wszystkie w swoim ogrodzie. Nakupił cały wór tych korzonków,
cebul, kłącz i nasionek. Ponawsadzał wszystko do ziemi. I czeka. Jeśli
ma trochę szczęścia, to mu w miejscu posadzienia wychynie z ziemi coś
zielonego. Wtedy przychodzi chwila zwątpienia. Czy to aby nie chwast?
Wtedy dalej powównywać roślinki z tym, co wydrukowano na przezornie
zachowanych w szopie ekykietkach. Ufff, chyba jednak nie chwast. Potem
gdzieś w lecie, następuje moment, o którym starożytni Rzymianie pisali
"finis coronat opus". Pojawia sie kwiat. To nic, że tylko jeden. Nic,
że mały, choć ten na obrazku wyglądął jakby miał średnicę talerzyka
deserowego. Ale jest, jest własny, wychowany w znoju. Tu na miejscu.
Od roślinkowego niemowlęctwa aż po pełną kwiatową doskonałość.

Taki ogrodnik sam jest jak kwiat. Zachwycają go kolorowe płatki, a nie
wie, że do dojrzałości droga jeszcze daleka. I kręta. Dla dojrzalego
ogrodnika kwiat nie jest istotny. Najważniejsza jest podkładka. Bez
podkładki nic by się nie stało, co się stało. A z podkładką INKARHO
stać się może jeszcze więcej.

Jarek

--
Pewien kronopio znajduje na polu samotny kwiat. Już, już ma go zerwać, kiedy
przychodzi mu na myśl, że jest to niepotrzebne okrucieństwo, więc klęka obok
niego i zaczyna wesoło z nim igrać, a mianowicie: głaszcze płatki, dmucha na
niego, żeby tańczył, bzyczy jak pszczoła, wącha go, po czym kładzie się pod
nim i zasypia w spokoju. Kwiat myśli: "On jest jak kwiat".