W dniu 2014-06-01 15:05, k...@g...com pisze:

> Robią miedziowane przewody, nawojowe tez. Do czego konstruktor ich użyje jego
sprawa. Mnie by się przydało z 500 metrów aluminiowego przewodu nawojowego nawet nie
miedziowanego. Zamiast kilkaset złotych kosztował by kilkadziesiąt o ile proporcja
pomiędzy ceną miedzi i aluminium była by zachowana. Tak kurwa wady aluminiowych
drutów nawojowych bo przewodami w izolacji z PCV prądnic się nie nawija. Nie piszę o
przewodach sygnałowych ani żadnych innych z wyjątkiem nawojowych. temat jest o
prądnicy to dlaczego swoją niewiedzą ukrywasz pod przykładami wziętymi z dupy? Ciężar
uzwojenia moze nie obchodzić w prądnicy ale cena drutu obchodzi jak najbardziej. Jak
jest tak samo aluminium dobre jak miedź a kilka razy tańsze to logika wskazuje że
trzeba używać aluminium. Masę wirnika można robić miedzią a można żeliwem po złoty
pięćdziesiąt za kilo. Prądnica o takiej samej mocy z aluminiowymi uzwojeniami musi
być kilka procent większa gabarytowo od takiej z miedzianymi. W niej będzie trochę
więcej stali i to w części wyrówna ubytek masy wynikający z tego ze aluminium jest
lżejsze. Resztę załatwi żeliwne koło zamachowe. Masz jeszcze jakieś przemyślenia?

Trzeba być "kogutkiem", żeby w obecnych czasach stosować przewody
aluminiowe. Chłopie nawet sobie nie zdajesz sprawy o czym piszesz.
Stosowanie przewodów aluminiowych w instalacjach domowych było
szatańskim pomysłem stalinowskich agentów, których celem było
wymordowanie jak największej ilości obywateli.
Po pierwsze przewody aluminiowe są kruche i łamliwe tak jak napisał
Sebastian. Ponadto mają wredną cechę "płynięcia" w temperaturze
pokojowej. Oczywiście każdy metal ma tą cechę, ze pod wpływem nacisku
lub odkształcenia zaczyna "płynąć". Tyle, że dla miedzi temperatura
graniczna, powyżej której miedź zaczyna płynąć, wynosi 200 stopni
Celsjusza to w przypadku aluminium "płynie" już powyżej 7 stopni
Celsjusza. To płynięcie objawia się tym, że pod naciskiem śruby
aluminium się odkształca, a nacisk stopniowo maleje, a styk elektryczny
słabnie. Są zaciski sprężyste np. złączki Wago. Tyle, że nie nadają się
do łączenia przewodów aluminiowych, gdyż z czasem takie przewody ulegają
przecięciu.
Kolejną cechą, która dyskwalifikuje aluminium do stosowania w
instalacjach elektrycznych jest zjawisko pasywacji, które polega na
pokrywaniu się powierzchni metalu cienką warstwą jego tlenków. W
przypadku tlenku glinu (aluminium) Al2O3 jest to jeden z najlepszych
izolatorów, który ze względu na bardzo dużą oporność właściwą, wysoką
odporność na przebicie elektryczne, wytrzymałość na wysoką temperaturę
oraz dużą wytrzymałość mechaniczną stosowany jest w szczególności do
produkcji wysokonapięciowych izolatorów elektrycznych.
Ponieważ powierzchnia aluminium zawsze się pokrywa warstwą tlenku to tak
naprawdę aluminium nigdy nie ma dobrego styku elektrycznego, a
przewodność elektryczna takiego
styku polega na przebijaniu elektrycznym warstwy tlenku. Mówiąc prościej
taki styk zawsze iskrzy, choć tego nie widać. Na takim styku zawsze
wydziela się ciepło, a przewód aluminiowy stopniowo ulega wypaleniu.
Ta właśnie cecha aluminium wraz z debilnym układem ochronnym poprzez
"zerowanie" przynosiła największą ilość wypadków porażenia prądem.
Powierzchnia aluminium po zdrapaniu warstwy tlenku natychmiast się
utlenia wytwarzając kolejną, ochronną warstwę tlenku, dlatego też
lutowanie aluminium jest takie trudne, ponieważ na powierzchni aluminium
pojawia się natychmiast warstwa tlenkuAl2O3 (korund), która jest
niezwilżalna dla cyny i odporna na temperaturę.
Dochodzimy do kolejnej wady aluminium - trudności z lutowaniem.
Powszechnie w elektryce i energetyce stosuje się zaciski miedziane,
mosiężna, z brązu oraz stali czyli stopów żelaza. Zgodnie z szeregiem
elektrycznym metali, aluminium i miedź są bardzo odległe. Aluminium w
stosunku do żelaza mniej, ale także występuje znaczna różnica, dlatego
pomiędzy tymi metalami tworzą się ogniwa galwaniczne, które powodują
elektrokorozję.
Kolejne cechy, które dyskwalifikują aluminium w przypadku budowy
urządzeń typu prądnica.
Aluminium ma mniejszą przewodność elektryczną (ok. 1,5 razy) oraz
mniejszą przewodność cieplną.(prawie dwukrotnie od miedzi). Tym samym
możliwa do uzyskania w uzwojeniu gęstość prądu będzie znacznie mniejsza.
W związku z tym uzwojenia będą się mocniej grzały, a w przypadku
uzwojenia aluminiowego trudniej będzie je chłodzić. Niestety tu nie
wystarczą tylko kilku procentowe większe gabaryty w przypadku generatora
prądu z uzwojeniem aluminiowym. Taki generator, aby dorównać parametrami
generatorowi z uzwojeniami miedzianymi, będzie musiał być znacznie większy.
W szczególności widać to w chińskich spawarkach z uzwojeniami
aluminiowymi, które przy tych samych gabarytach co spawarki z
uzwojeniami miedzianymi mają krótsze cykle spawania. Dla przykładu
spawarkę 200A z uzwojeniem miedzianym można użytkować przy cyklu 60-80%
czyli przykładowo 60-80 sekund spawania i 40-20 sekund odpoczynku, zaś w
przypadku spawarki z uzwojeniem aluminiowym mamy już cykl 5% czyli 5
sekund spawania i 95 sekund odpoczynku. Jeżeli nie zachowamy takiego
cyklu pracy to po prostu spawarka się przegrzeje, a zabezpieczenie
termiczne ją wyłączy przynajmniej na kilkanaście minut.
Reasumując jeżeli chcesz uzyskać takie same parametry w urządzeniu z
uzwojeniami aluminiowymi co w urządzeniu z uzwojeniami miedzianymi to to
urządzenie musi być gabarytowo większe, a i masa urządzenia będzie
porównywalna, bo uzwojenie aluminiowe musi być nawijane o wiele grubszym
przewodem. Ponieważ więcej jest objętościowo tego aluminium to i rdzenie
transformatorów, wirników i stojanów muszą być większe i w sumie niższa
masa aluminium zostanie skompensowana wyższą masą stalowych rdzeni.

Ot i to jest ta twoja wyższość przewodów aluminiowych nad przewodami
miedzianymi.
Przypominam ci już kolejny raz, że Stalin już dawno nie żyje. Polska
przestała być członkiem RWPG, a miedź przestała być towarem deficytowym.