Pan Mateusz Viste napisał:

> No i znów przywołujesz kucie na pamięć jako jakąś wyższą formę
> edukacji... Wg mnie dzieci powinno uczyć się, jak działa bateria, na
> jakiej zasadzie "lata" statek kosmiczny, dlaczego woda paruje czy też
> skąd biorą się chmury. Na takie rzeczy jak Reduta Ordona, tabliczka
> mnożenia czy data bitwy pod Grunwaldem szkoda pamięci - i nie mówię,
> że to nie są istotne sprawy - mówię tylko, że wkuwanie ich na blachę
> nie ma najmniejszego sensu.

-- A teraz, drogie dzieci, pójdziemy na wycieczkę! -- zawołałem
gromko. -- Na wycieczkę!
Ale, o dziwo, nie usłyszałem spodziewanego gwaru, okrzyków radości.
Dziewczynki, chłopcy siedzieli w ławkach, nachmurzeni, niechętni.
-- No, idziemy! -- powtórzyłem wezwanie.
-- Kiedy my nie chcemy na wyciecke -- mruknął Kazio z naderwanym uchem.
-- Znowu będzie o tej poezji! -- zabasował najstarszy Błażejak, Pietrek
mu było.
-- Jakiej poezji? -- zdziwiłem się. -- Czego wy się boicie?
-- A bo tamta pani to nic, tylko wodziła nas i wodziła na kurhan ucyć
tej poezji.
-- Przepytywała i przepytywała!
-- Dwójki stawiała!
-- Biła w łapę!
-- Usy kręciła za te poezje!
-- Kazała patrzeć z górki na rzekę i pytała, co robi rzeka -- wyjaśnił
ponuro Pietrek. -- Jak się powiedziało, że płynie, to stawiała dwóje
albo kręciła ucho. A jak się powiedziało, że wije się, stawiała trójkę.
A kto powiedział wije się jak wstązecka, dostawał cwórke.
-- A ja mówiłam wije się jak błękitna wstązecka i dostawałam piątki! --
pochwaliła się Zosia. -- I wiem, co robi łąka, co las, co słonecko, co
wiater, co ptaki, co ryby... Ojej! Prose pana, oni mnie scypio! --
poskarżyła się.
Zaciekawiły mnie praktyki mej poprzedniczki i owoce jej nauczania.
-- A co, Zosiu, robi łąka? -- spytałem.
-- Leży w dole jak barwny kobierzec! -- odparła bez namysłu.
-- A las?
-- Cicho semrze swoją pieśń przedwiecną!
-- Oho! A słońce?
-- Wisi na niebie jak złoty dukacik!
-- Yy, coś pląces! -- wtrącił się Pietrek. -- Słońce cese swe jedwabiste
włosy na gałęziach drzew!
-- Głupiś! -- oburzyła się Zosia. -- Swe jedwabiste włosy na gałęziach
drzew cese wiater! Wiater to figlarne dziecię słońca, chmur i nieba!
Figlarne, pamiętam dobrze!
-- A wcale nie! -- zaprotestował Pietrek. -- To chmury, chmury so figlarne!
Uciszyłem powaśnionych i spytałem, co jeszcze mówiła im pani o poezji.
-- Ze poezja upięksa świat!
-- Ze bez poezji żyć nie warto!
-- Ze kulturalny cłowiek musi umieć co najmniej sto porównań!
-- Sto? -- zainteresowałem się. -- A ile nauczyła?
-- Pindziesiont siedym!
-- I zaraz utopiła się!
-- Bo ona lubiła wypływać łódko i rozmyślać o poezji!
-- I raz łódka przewróciła się!
-- Na głębi!
-- I ona wpadła!
-- Jak kamień w wodę! -- zakończył Pietrek celnym porównaniem.

[Edward Redliński, "Awans", 1973]

Jarek

--
Koniec i bomba, kto czytał, ten trąba.