Steruje się piecem ( temperaturą wody w piecu) a reszta pracuje i reguluje się sama.
Upierdliwe jest pierwsza regulacja temperatury w pomieszczeniach bo regulacja w
jednym pomieszczeniu z reguły zakłóca to co zostało wcześniej wyregulowane. Ale
metodą prób i błędów da się wyregulować wielkość przepływu w rozsądnym czasie. Kiedyś
temperatury na piecu pilnował człowiek, bo za rozkład temperatur odpowiedzialna była
pierwsza regulacja i potem nic się już przy kaloryferach nie kręciło. Kolejnym etapem
było wyposażenie kotła w prosty regulator cugu z termostatem. Dzisiaj można po
wstępnej regulacji zaworami utrzymywać właściwe temperatury zaworami
termostatycznymi. Jedyna wada systemu grawitacyjnego to duże średnice rur na wylocie
i dolocie do kotła czy pieca jak kto woli. Średnica oczywiście maleje w miarę jak
odchodzą rury do kolejnych odbiorników i rośnie w miarę zbliżania się powrotu do
pieca. Systemy grawitacyjne są genialne w prostocie i działaniu. Jednak do
zaprojektowania wymagają dużej wiedzy i dużego doświadczenia. Fachowcy którzy to
potrafili zaprojektować, wykonać i uruchomić albo już nie pracują albo nie żyją. A
`szkoda bo z wyjątkiem grubszych rurek system grawitacyjny ma same zalety. Zwłaszcza
dzisiaj jak są piece ( albo kotły jak kto sobie winszuje) potrafiące utrzymywać
temperaturę, z podajnikami paliwa itp. Na dodatek umożliwiające regulację temperatury
wody w zależności od temperatury zewnętrznej. Teraz nie uczeni systemu grawitacyjnego
projektanci wszystkim jak leci winszują ogrzewanie z pompami nie licząc się z tym że
pompy co jakiś czas wymagają wymiany i zużywają niepotrzebnie prąd.