Bbjk pisze:

> skarby nie dotkną "tego świństwa", ani podobnych. Pająki można wziąć do
> szklanki. Ogólnie biorę do łapy wszelkie stworzonka, poza tymi ohydnymi
> metalicznymi muchami, ale te do domu nie włażą. I dla nich mam pająki :)

Masz tak od dziecka? Ja od zawsze odczuwałam, delikatnie rzecz ujmując,
dystans do wszelkiego robactwa. Za najgorsze od dzieciństwa uważałam
zawsze szczypawki, czyli skorki. Można powiedzieć, że miałam coś w
rodzaju skorkofobii. ;) Pająków, zwłaszcza tych grubiutkich, też się
bałam i myślę, że gdyby taki przeszedł po mnie, to bym krzyczała, ale
już te chudo-długonogie śmiało chwytam za nogę i wynoszę, jeśli trzeba. ;)

> Tygrzyki są przemiłe, lśnią w słońcu jak maleńkie tygrysy prosto z
> Blake'a*). W Polsce pod całkowitą ochroną.
> __________
> *) The Tiger
> By William Blake
>
>
> TIGER, tiger, burning bright
> In the forests of the night,
> What immortal hand or eye
> Could frame thy fearful symmetry?
>
> In what distant deeps or skies
> Burnt the fire of thine eyes?
> On what wings dare he aspire?
> What the hand dare seize the fire?
>
> And what shoulder and what art
> Could twist the sinews of thy heart?
> And when thy heart began to beat,
> What dread hand and what dread feet?
>
> What the hammer? what the chain?
> In what furnace was thy brain?
> What the anvil? What dread grasp
> Dare its deadly terrors clasp?
>
> When the stars threw down their spears,
> And water'd heaven with their tears,
> Did He smile His work to see?
> Did He who made the lamb make thee?
>
> Tiger, tiger, burning bright
> In the forests of the night,
> What immortal hand or eye
> Dare frame thy fearful symmetry?
>
> W tłumaczeniu Barańczaka:
>
> Tygrysie, błysku w gąszczach mroku:
> Jakiemuż nieziemskiemu oku
> Przyśniło się, że noc rozświetli
> Skupiona groza twej symetrii?
>
> Jakaż to otchłań nieb odległa
> Ogień w źrenicach twych zażegła?
> Czyje to skrzydła, czyje dłonie
> Wznieciły to, co w tobie płonie?
>
> Skąd prężna krew, co życie wwierca
> W skręcony supeł twego serca?
> Czemu w nim straszne tętno bije?
> Czyje w tym moce? kunszty czyje?
>
> Jakim to młotem kuł zajadle
> Twój mózg, na jakim kładł kowadle
> Z jakich palenisk go wyjmował
> Cęgami wszechpotężny kowal?
>
> Gdy rój gwiazd ciskał swe włócznie
> Na ziemię, łzami wilżąc jutrznię,
> Czy się swym dziełem Ten nie strwożył,
> Kto Jagnię lecz i ciebie stworzył
> Tygrysie, błysku w gąszczach mroku:
> W jakim to nieśmiertelnym oku
> Śmiał wszcząć się sen, że noc rozświetli
> Skupiona groza twej symetrii?

Cudny wiersz. Dzięki za przekład, Barańczak jest mistrzem.

Ewa