Pani Ewa napisała:

>> Badano też mrówki. Z badań wyszło, że bodaj 40% populacji robotnic
>> przez całe swoje życie nie robi nic pożytecznego. Chodzą tymi samymi
>> drogami co inne, wędrują z mrowiska na leśną polanę i z powrotem, ale
>> żadniej nie przyłapano na przenoszeniu choćby najmniejszej drzazgi. A
>> te targające ciężary nie mają do nich najmniejszej pretensji.
>
> Może część mrówek chodzi w charakterze zabezpieczenia? Na przykład
> na wypadek, gdyby którejś targającej się zeszło śmiertelnie w wyniku
> przeciążenia lub z innego powodu. Wtedy tamta bierze ciężar na siebie
> i idzie dalej. Albo po to, by w razie czego walczyć o zdobycz. Albo
> idą luźne na wypadek, gdy trafi się jakiś ciekawy kąsek do wzięcia (a
> że się nie trafia, to się tylko cieszyć).

Życie mrówki pełne jest trudu i znoju, a niebezpieczeństwa czyhają na
każdym kroku. Powodem może być kopytko jelenia lub wszędobylski gajowy
Marucha, który właśnie przechadzał się po lesie. Ale nie, gdy co złego
się w transporcie przytrafi, inne mrówki wezmą dodatkowy ciężar na swe
barki, a jeśli się tak nie uda, dokończą swoją robotę i wrócą kontynuować
zadana tragicznie zmarłej. To jest mrówcza codzienność, każda z nich
pewnie nieraz za swojego żywota coś takiego zobaczy. Zobaczy, bo część
z nich tylko zobaczy. I pewnie z wielką troską sytuacji tej będzie się
przyglądać.

> Musi być jakieś uzasadnienie!

W Grecji mieli na przykład filozowów. Każde społeczeństwo musi mieć
kogoś takiego. Mrówki nie mogą być gorsze.

> NB Taki sznur mrówek wędrujących wzdłuż całej dość długiej ulicy też
> tam widziałam.

https://youtu.be/cl8IJrpYtgg -- ci potrafia się jeszcze lepiej zorganizować.
Łatwo takich spotkać w naszych nadbałtyckich lasach sosnowych. Właśnie
teraz, w sierpniu.

>> Zauważyłem w pewnej chwili, że mi się wkręcił kleszcz. Wyjąłem go
>> i utłukłem. Janek z uśmiechem zapytał: "A potrafisz zrobić drugiego
>> takiego samego?". Głupio mi się zrobiło. Potem te same kleszcze
>> zaatakowały Janka i spowodowały u niego przykrą chorobę. A po paru
>> latach znów go odwiedziłem i pszczoła wkręciła mi się we włosy.
>> Pamiętając tamtą historię popatrzyłem na Janka i pytam, co mam zrobić.
>> Janek mówi: "Musisz ją popsuć". Ja: "Ale to jest twoja pszczoła".
>> Janek: "Mam dużo takich pszczół, a musisz ją popsuć, bo inaczej ona
>> cię użądli".
>
> Ciekawe.

Tak. Ja nie tylko zrobić, ale nawet naprawić popsutego nie potrafię.

>> Tam mają dużo pszczół. Tak dużo, że muszą one czasem błąkać się i
>> nawet wyjadać resztki ze śmietników. Jednak gdy kwitną mandarynki,
>> nie trzeba szukać szczęścia w śmietniku, dość jest białego kwiecia.
>> Po co by ktoś miał się trudzić z jakimis olejkami, skoro te małe
>> zwierzątka, gdy się zbiorą wraz, to nie tylko łyżeczkę, ale cały
>> słoik aromatycznego miodu zrobią? Ponadto gdyby mandarynek nie
>> zapyliły, to by też dżemu mandarynkowego nie było. A jest.
>
> Z taką właśnie nadzieją go kupowałam. I smakuje mi! Kiedyś kupiłam
> jakiś miód w Grecji, nawet nie wiem z czego był, ale tak paskudny,
> że nadawał się tylko do wyrzucenia.

Czytałem kiedyś o królu Midasie. Ten jak czegoś dotknął, zamieniało
się to w złoto. O mały włos źle się to dla niego nie skończyło. Krewki
był i w panikę łatwo wpadał, czego królowie robić nie powinni. Śpieszno
mu wtedy było do wody -- a mógł zdążyć jeszcze dla swoich poddanych
zrobić wiele dobrego. Z królami bywa różnie. Są też tacy, że jak się
czego dotkną, to w śmieci się przemienia. U pszczół również są królowe.
Może też jedne złe, inne dobre. A że owad to zgodny, dobroć ta (albo
złość) może na całe pszczele państwo przechodzić. Czyż nie jest tak,
że dalmacka pszczoła byle co ze śmietnika wyciągnąwszy zrobi z tego
pachnący miód? Zaś pszczoła grecka, mając wokół kwiaty i zioła pachnące,
nosi to w plaster, a tam w śmieci jeno obraca? Dla sprawiedliwości tu
dodajmy, że w Grecji za to fliozofów mieli dobrych. I nie całkiem jest
tak, że z nich żadnego pożytku na przyszłość nie ma.

Jarek

--
Za brudny syrop pachnący miód
owady przynoszą ci co dnia
roboczy tydzień trwa siedem dni
a rola pszczelarza przewodnia